De verhalen van Magdalena en Marlon
Magdalena
Mijn naam is Magdalena Charlot. Ik ben geboren in Amsterdam als kind van een Nederlandse witte moeder en een Afro-Surinaamse vader. Zes weken oud was ik, toen ik met mijn familie naar Suriname emigreerde. Tot mijn derde heb ik daar gewoond. Ik groeide op binnen een multicultureel gezin. Dit gaf mij een breder beeld van verschillende culturen. Thuis werd er gesproken over de onderdrukking in Zuid-Afrika, de segregatie in de VS, de koloniën van Nederland en ongelijkheid van groepen mensen. Als kind wilde ik, na al die verhalen over andere culturen, gaan werken in derdewereldlanden. Maar het leven verliep anders. Ik trouwde en werd gezegend met twee kinderen. Mijn planning leek mislukt, maar nadat de kinderen in de puberteit waren, hervatte ik mijn studie en kwam mijn droom in een andere vorm alsnog uit!
Vluchtelingen uit verschillende werelddelen kwamen naar Nederland. Dertig jaar heb ik gewerkt met mensen uit alle delen van de wereld! Waarvan 23 jaar in de voogdij met vluchtelingen jongeren. Met een aantal mensen hebben we St. MENS (Met Eendracht Naar Samen) opgericht. Middels activiteiten brengen wij inwoners samen: stichting-mens.jouwweb.nl
Wat hebben deze boodschappen van:
“Jij bent minder”, met de zielen van mensen gedaan?
Nee, het is nog niet zo lang geleden!
Wat zegt Keti-Koti mij? ‘De dag van de Vrijheden’ noemt men dit ook in Suriname en dat is mooi. Voor mij houdt deze dag in eerste instantie in, de bevrijding van de slaaf gemaakten. Hiernaast zie ik onderdrukking van groepen in welke vorm dan ook, als een ziekmakend en onmenselijk systeem. Een ziekte die de hele samenleving besmet. Het is belangrijk om altijd in gedachte te houden dat niemand in het heden als individu verantwoordelijk is voor het verleden. De slavernij kwam voort uit de toenmalige onmenselijke systemen en wetten van het land.
Waar ik mij over verwonder, is dat wij Nederlandse burgers in Nederland zo weinig hebben meegekregen over de Nederlandse medeburgers in Suriname. Met name wat voor uitwerking het leven onder slavernij en in de koloniën heeft gehad en nog steeds heeft op de Surinaamse bevolking. Mijn moeder vertelde ons vele verhalen van wat zij onder het koloniale bewind had meegemaakt. Zo ging mijn moeder naar het postkantoor. Hier stond een lange rij mensen en op het moment dat moeder binnenkwam gingen alle zwarte mensen aan de kant. Mijn moeder werd boos. Zij zei: “Dit is jullie land. Dat moeten jullie niet doen.” De mensen keken mijn moeder bevreemd aan. “Wat een vreemde witte mevrouw,” moeten ze hebben gedacht, “Dit is toch al eeuwen zo. Zo hoort het toch?”.
Dit was geen eeuwen geleden, dit waren de jaren 60. Dit raakt mij diep, want wat gaf dit systeem voor boodschap mee aan de Surinaamse Nederlander?; “Wij witte Nederlanders zijn meer waard dan jij!” Nederlanders zeggen: “Ach dit is allemaal zo lang geleden.” Maar ik was er tijdens de koloniale tijd, ik leef nog en met mij vele andere Surinamers! Wat hebben deze boodschappen van: “Jij bent minder”, met de zielen van mensen gedaan? Nee, het is nog niet zo lang geleden!
Mijn boodschap voor onze mooie stad is. Laten we elkaars verschillen delen en laten we onze overeenkomsten met elkaar vieren. Gewoon omdat we allen mens zijn.
Marlon
Ik ben Marlon Berghout. Ik kom uit Suriname en woon bijna 50 jaar in Nederland. Voor mij zijn mijn gezin en vooral mijn kinderen belangrijk. Ik ben de trotse opa van een kleindochter. Ik heb een fulltime baan, maar men kent mij beter onder de naam DJ Blackfoot. Tijdens mijn vroege jeugd was ik reeds geïnteresseerd in muziek en ik begon op veertienjarige leeftijd als dj op te treden. Als dj creëerde ik mijn specifieke Reggae sound. In Nederland werd mijn song ‘Run Things’ een Top 20-hit. In Suriname stond het nummer drie maanden op nummer één. Met mijn nummer “Rough Neck Reggae Chicken” stond ik vijf weken in de top 40.
Wat zegt Keti Koti, de Dag der Vrijheden, mij? Hier heb ik herinneringen aan. Ik ben bij mijn oma opgegroeid. Van haar heb ik hier veel over gehoord. Ik denk dat vooral de oudere generatie er thuis nog over praat. In Suriname zijn er ook nog tastbare sporen uit de tijd van de slavernij te vinden. Zoals de plantages waarop de slaafgemaakten moesten werken. Mijn oma heeft mij een keer meegenomen naar een plantage met huisjes waar mensen als slaaf moesten werken en wonen. Ik was tien jaar oud, en kon niet in dat huisje blijven staan, zo emotioneel werd ik ervan. Nee, ik heb geen negatieve gevoelens, maar het raakt mij wel, want niemand verdient een dergelijke behandeling. Je kleur zou niet moeten uitmaken voor hoe je wordt behandeld.
Je kleur zou niet moeten uitmaken voor hoe je wordt behandeld
Als ik aan Keti-koti (gebroken ketenen) denk, dan denk ik automatisch aan de slavernij. Zo draag ik een grote slavenarmband. Die heb ik van mijn moeder gekregen en die is voor mij onderdeel van mijn lijf. Die armband symboliseert dat je zelf je ketenen kunt verbreken. Ik ben in Ghana geweest. Ik was nieuwsgierig, omdat de meeste Surinamers oorspronkelijk uit Ghana komen. Toen ik vertelde dat ik Nederlander ben, bracht men mij naar een schip. Het was net of ik zelf een beetje terug was in de tijd. Zo zag ik de kettingen waarmee de slaafgemaakten geketend werden en andere onmenselijke attributen. Ik begrijp dat dat leven zwaar moet zijn geweest.
Ja zeker, Keti-Koti vier ik elk jaar. Op 1 juli treed ik zelf vaak op. Maar ik ga ook naar festivals, bezoek monumenten of ga naar evenementen, die hiermee te maken hebben. Ik ga dan samen met een groep vrienden. We dansen en eten samen gerechten zoals roti, rijst met pom of heri heri. Deze dag geeft mij een gevoel van vrijheid
Wat zou ik wensen voor onze stad? Dat we wat meer naar elkaar omkijken. Vroeger keek je om naar je buurman. Tenslotte hebben wij elkaar allemaal nodig. Voor mij zijn er twee dingen die ik belangrijk vind; liefde en respect voor elkaar, meer is er niet!